Als ik met mensen in gesprek ben hoor ik heel vaak dat ze nog aan van alles moeten werken. Ze kunnen een heel lijstje opnoemen van de dingen waar ze vanaf willen. Want als ze daarvan verlost zijn, dan zijn ze eindelijk ‘goed’, zeggen ze. Alsof ze dan iets bereikt zouden hebben waarna ze eindelijk rust hebben. En ja, ik ken het. Ik ben zelf ook vaak in deze valkuil gestapt.

Vooral in de periode dat ik het pad van innerlijke groei begon te verkennen: ik had allerlei angsten waar ik vanaf moest, mijn onzekerheden moesten weg, en ik moest nog heel veel groeien voordat ik iets waard zou zijn. Ik liep daardoor keihard tegen de lamp. Hoe meer ik ergens vanaf wilde, hoe sterker het werd. Soms leek het wel alsof mijn angsten letterlijk demonen werden waar ik maar niet los van kwam.

Waar zat de sleutel?

Zelfacceptatie & oordeelloosheid naar alles wat er op DAT moment in mij aanwezig was.

Het lijkt dus eigenlijk een soort paradox te zijn: om ons innerlijk verder te ontwikkelen, is het juist belangrijk dat we helemaal oké zijn met hoe we op dit moment zijn. Dat we helemaal goed zijn met al onze schaduwkanten, thema’s, patronen en scherpe randjes. Dit kan dus tegenstrijdig voelen omdat je dus wel de drive voelt om je innerlijk verder te ontwikkelen (je wilt bijvoorbeeld werken aan bepaalde thema’s), maar tegelijkertijd is het zo belangrijk dat je er niet ‘vanaf’ wilt. Want hoe meer je er vanaf wilt, hoe sterker het vaak wordt. Als je ergens heel graag vanaf wilt betekent het dat je nu een oordeel hebt over bepaalde aspecten van jezelf. En groei begint met oordeelloosheid.

Velen kennen wel het verhaal van Buddha die verlicht is en op een berg zit. Hij heeft een glimlach. Waarom die glimlach? Veel mensen denken dat verlichting inhoudt dat je geen emoties meer hebt, geen gedachten meer, en geen schaduwkanten. Nee. Verlichting houdt in dat je alles doorziet in jezelf en hier van onthecht bent. Dat je bewust bent geworden van alles wat er door jou heen gaat. En tegelijkertijd vind je er niks van! Je bent geheel oordeelloos geworden. Vandaar de glimlach van Buddha. Hij ziet wel allerlei gedachtes langskomen, maar het raakt hem niet omdat hij weet dat gedachten illusies zijn. Hij schenkt ze geen aandacht, plakt er geen etiket op van goed/slecht. Nee, hij ziet ze gaan en lacht erom. Hij vecht er dus niet tegen, hij accepteert dat ze er zijn.

Nu is het niet de bedoeling dat wij allemaal als een Buddha op een berg gaan zitten de hele dag. Het is juist de uitdaging om te midden van de moderne maatschappij meer bewustzijn te ontwikkelen over alle aspecten in onszelf. En deze maatschappij is één grote leerschool omdat we continu getriggerd worden door anderen. Daarnaast maken we pijnlijke situaties mee en maken we fouten. Het is dan dus de kunst om hier anders mee om te gaan.

Laat ik een praktisch voorbeeld geven. Stel, een van jouw thema’s is dat jij het lastig vindt om jouw grenzen aan te geven. Iedere keer weer laat je anderen over jouw grenzen gaan en geef je jezelf teveel weg. Dit gaat ten koste van jouw eigen energie. Dus jij besluit dat jij hier aan wilt werken (eventueel met behulp van iemand anders). Je voelt de innerlijke drive om dit soort patronen te doorzien en dit te helen in jezelf. Een week later heb jij een rustig dagje voor jezelf gepland om even bij te tanken, totdat de buurvrouw ineens op de stoep staat.

Ze wil graag even bijkletsen. Je weet nog van de vorige keren dat de buurvrouw heel veel aan het klagen is en vooral negatief is. Je werd hier iedere keer heel erg moe van. Maar ach, je vindt het ook sneu om nee te zeggen en je zegt tegen jezelf dat je gewoon even ‘snel’ een bakje koffie doet. Dat moet toch kunnen? Tijdens het koffie drinken blijkt dat je buurvrouw langs wilde komen om weer even haar (negatieve) verhaal te kunnen doen. Ze blijft maar praten en praten en ze blijft heel lang hangen. Nadat ze weg is, blijf jij uitgeput en leeg achter.

Moe ga je op de bank liggen en nadenken over waar het mis ging. SHIT! Je bent weer in de valkuil getrapt. Je hebt jezelf wéér teveel weggegeven. De buurvrouw ging opgeladen weer naar huis, en jij bleef leeg achter. Hoe kun je nou zo stom zijn om dit meteen weer verkeerd te doen? Je was je toch bewust hiervan? Stom, stom stom…..

Herkenbaar?

Waarschijnlijk kun je je ook voorstellen, dat het er niet beter op wordt voor jezelf. Je stapt in een oude valkuil en vervolgens heb je daar een oordeel over. Je keurt het af in jezelf. Jouw innerlijke criticus gaat met jezelf aan de haal. Maar voel je je daar nu werkelijk beter over als je zo reageert? Dit geeft alleen maar meer spanning en er ontstaat verkramping.

Bovendien, lossen we de innerlijke oorzaak niet op als we er zo mee omgaan. In dit voorbeeld kan het zo zijn dat jij vroeger altijd hebt meegekregen dat je dienstbaar aan anderen moet zijn. Pas als jij dienstbaar en ‘lief’ was, dan mocht jij er zijn. Als jij jouw eigen grenzen aangaf, werd dit afgekeurd. Of het is een patroon van een van jouw ouders, en deze heb jij overgenomen. Hier kan nog veel oud verdriet en pijn zitten. Dus als we dit thema willen transformeren is het eerst belangrijk dat we deze oude pijn erkennen.

Hoe had je het dan anders kunnen aanpakken in dit voorbeeld?

Je zegt bijvoorbeeld tegen jezelf ‘Oké, ik zie dat ik over mijn eigen grenzen ben gegaan. Interessant dat dit gebeurde. Ik ga eens onderzoeken wat voor gevoel daarbij omhoog komt.’ Vervolgens kun je even een moment stil gaan zitten en proberen te voelen of er iets omhoog komt. Het kan zijn dat je verdriet voelt, of een machteloos gevoel. Laat dit er even helemaal zijn. Heb hier geen oordeel over. Het is niet goed of fout.

Iedere keer dat jij jezelf weer in een oud patroon ziet vervallen, hoef je je er alleen maar van bewust te zijn. Bewust-zijn én voelen. Iedere keer dat we het weer ‘zien’, zonder er een oordeel over te hebben, en tegelijkertijd het gevoel of de emotie kunnen toestaan, zal er ruimte komen voor heling. Dan kan het op een gegeven moment loslaten. Hier hoeven we dus niet voor te strijden!

Wel kan het heel fijn zijn om iemand te hebben die jou bewust kan maken van jouw thema’s of patronen. Iemand die een spiegel is. Dit probeer ik zelf ook te doen in mijn eigen praktijk. Daarnaast geef ik ook energetische healing, omdat dit deze oude informatie dat in ons energetisch lichaam ligt opgeslagen, kan losmaken. Zo hoeft het minder lang te duren.

Je hoeft het namelijk ook niet allemaal alleen te doen. Soms is het ook moedig om hulp te vragen!